MarcinKot.coach

Szymon Hołownia – marszałek Sejmu i lider Polski 2050 – swoją wizytą w ONZ i zapowiedzią wycofania się z krajowej polityki uruchomił falę komentarzy, które można odczytać nie tylko w kluczu bieżących sporów, lecz także jako test jego przywództwa. Analizując jego ruchy w świetle fundamentalnych zasad liderowania, widać, że część z nich została złamana.

 

Lider nie odchodzi w momencie kryzysu. Polska 2050 balansuje dziś na granicy politycznej widoczności, a odejście założyciela osłabia ugrupowanie i stawia pod znakiem zapytania jego przyszłość. Hołownia mówiąc o „opuszczeniu bagna”, zostawił ludzi, którzy ufali mu jako przewodnikowi. W efekcie partia musi walczyć nie tylko o poparcie społeczne, ale i o wewnętrzną tożsamość. Mało tego, z jego ust padło także stwierdzenie, że mówił swoim ludziom, że nie zawsze będzie liderem. Spoko – nie ma ludzi, których nie można zastąpić. O ile lepiej było najpierw ogarnąć temat zastępcy / następcy. Namaścić kogoś i wtedy ze spokojem ruszyć swoją drogą. Cóż. Wyszło, jak wyszło.

 

Przywództwo wymaga konsekwencji: jeśli przez lata buduje się partię jako alternatywę dla starej sceny, trudno w kluczowym momencie ogłosić odejście, tłumacząc to osobistą misją. Hołownia odwołał się do prestiżu międzynarodowego, ale w oczach wyborców naruszył spójność przekazu. Wizja, która miała być długoterminowa, nagle okazała się osobistym projektem. Sam niestety też mam na swoim koncie niespójne zachowania i niestety zemściło się to na mnie w najgorszym momencie. Uniwersalna rada jest taka, że trzeba być konsekwentnym czytaj: decyzje powinny być rozważone w dłuższej perspektywie i dobrze jest przewidzieć różne scenariusze.

 

W literaturze przywództwa często podkreśla się, że „lider jest ostatni przy stole”. Najpierw dba o zespół, potem o własną karierę. Wyjazd Hołowni do ONZ wielu odebrało odwrotnie: jako ruch skoncentrowany na sobie. W polityce międzynarodowej może to być zaszczyt, ale w polityce krajowej wygląda jak ucieczka. No i znów wracamy do kwestii zastępcy / następcy. Wystarczyło to odpowiednio zaplanować i komunikować.

 

Odpowiedzialny lider przygotowuje następców i plan sukcesji. W przypadku Polski 2050 decyzja Hołowni wywołała zaskoczenie i wewnętrzne spory. O przywództwo rywalizują Ryszard Petru czy Paulina Hennig-Kloska. Brak jasnej ścieżki sukcesji to błąd strategiczny, który może rozbić ugrupowanie od środka. Oczywiście, że można było inaczej.

 

Zaufanie rodzi się z przewidywalności i dotrzymywania zobowiązań. Dla wyborców i części współpracowników nagła zmiana planów Hołowni to sygnał, że polityk może opuścić projekt w dowolnym momencie. Jak dla mnie już to zrobił. Tego typu decyzje w młodych formacjach są szczególnie groźne, bo cała marka opiera się na jednym nazwisku. Doświadczyli już tego, Petru czy Kukiz.

 

Case Study Hołowni jest pokazuje, że przywództwo to nie tylko charyzma i wielkie idee, ale codzienna odpowiedzialność za ludzi i projekt, który się stworzyło. Zasady takie jak odpowiedzialność, spójność wizji, służba, ciągłość i zaufanie są fundamentem. Złamanie ich prowadzi do kryzysu, niezależnie od tego, czy mówimy o partii politycznej, firmie czy drużynie sportowej.